Einde van het jaar, einde kinderwens?!?

Ik heb even wat moed bij elkaar moeten rapen, om hier weer een bericht te posten.. Ik voel me ellendig, weemoedig en verdrietig... Zo aan het eind van het jaar overdenk ik welke tegenslagen ik allemaal te verwerken heb gehad. Zo nu en dan een beetje hoop en dan weer keihard in de harde realiteit.. Heftig en heel zwaar.

Ik zal verder gaan waar ik gebleven ben.. Het telefoontje uit Leiderdorp kwam dinsdagochtend 27 november. Jee, wat heb ik die nacht slecht geslapen. Ik had een slecht voorgevoel en helaas bleek dat ook uit te komen.. Ze kunnen niks voor me doen.. Het protocol, mijn leeftijd, alleenstaand... Oh wat heb ik zitten janken. Ik was en ben er kapot van. Mijn laatste sprankje hoop. Boem, weg!

Ik heb me ziek gemeld op mijn werk en bijna de hele dag gejankt. Gelukkig weer lief opgevangen door mama en vriendin. Heb me gek lopen zoeken op internet naar mogelijkheden, opties. Kwam uit in Rusland, Spanje, België... Maar och, moet ik dat wel doen? Niemand geeft mij de garantie dat ik zwanger word. En dat voelt zo ontzettend klote. Ik heb er alles voor over om mama te worden, maar niemand kan mij de garanties geven. Oneerlijk!!

Na 2 dagen ben ik weer gaan werken en heb ik de boel de boel gelaten. Aan de ene kant voelde dat lekker om er niet mee bezig te zijn. Aan de andere kant heb ik me vaak schuldig gevoeld, en nog, dat ik niet bezig ging met het zoeken naar nog opties..

Misschien moet het ook zo zijn en moet ik het een plaatsje gaan geven dat ik nooit moeder zal worden, hoe zwaar dat ook is. Ik heb al een klein begin gemaakt. Ik heb een opbergdoos gekocht en daar al wat spullen van mijn kinderwens in gedaan, de paperassen van het ziekenhuis, leesvoer, wat medicatieresten etc.

Mijn allerlaatste hoop is op mijn vriendin gericht, voor eiceldonatie. Zij heeft me laten weten er nog serieus over na te gaan denken. Ik hoop het zo.. Het nieuwe jaar heb ik het er met haar over..

Ondertussen probeer ik toch maar wat van mijn leven te maken, maar het valt zwaar. Soms denk ik echt 'waar leef ik dan voor? wat is mijn doel in het leven?'. Pfff... Pittig..

Ik kan me er gewoon nog niet bij neer leggen, ik wil en kan het nog geen plaats geven. De confrontaties zijn moeilijk. Van de week kwam een vriendin vertellen dat ze zwanger is. Ze vond het ontzettend moeilijk om tegen mij te zeggen, maar ik ben blij voor haar natuurlijk, maar het hakte er behoorlijk in.. En nu... Ik jank om het minste of geringste.

En morgen, de laatste dag van het jaar zal ook wel een grote jankdag worden. Ik ga lekker met een vriendin thuis keutelen en we steunen elkaar gewoon, want ook zij heeft zo haar problemen.. Ben blij dat ik dat met haar en mijn andere vriendinnen en familie kan delen.

Vanaf deze plek wens ik iedereen een mooi nieuw jaar, met veel geluk en gezondheid! Tot in 2013! xxx