Hoe gaat het nu met me...

Alweer meer dan 3 maanden geleden dat ik voor het laatst iets schreef hier.. De teleurstelling van het waarschijnlijk nooit zwanger zullen worden, heeft langzaamaan een plekje gekregen. Al moet ik zeggen dat ik toch nog steeds wel op een wonder hoop... Ik kan me er toch nog niet helemaal bij neerleggen..

Al gaan er wel dagen, weken overheen dat ik er niet mee bezig ben.. Totdat je weer geconfronteerd wordt met zwangere collega's die zeuren over kwaaltjes waar ze anders geen last van hebben... Had ik die kwaaltjes maar.. Zucht..

Met mijn vriendin ook de eiceldonatie-procedure nog eens besproken. Ik merk dat ik er niet zo heel veel mee bezig ben en dat ik het een beetje laat verslonsen.. Nog eens contact zoeken met het ziekenhuis, met mijn zorgverzekeraar. Ik neem er allemaal wat meer tijd voor.. Ik heb niet zoveel haast ermee merk ik. Wellicht gaat dit bewust en wil ik eigenlijk niet (meer) voor eiceldonatie gaan? Ik weet het ook niet.

Het geeft me ook een hoop rust om nu nergens mee bezig te zijn.. En ik heb ook veel nagedacht.. Op welke manier zou ik toch mijn zorg en liefde met iemand kunnen delen? Wel, ik heb me aangemeld als pleegouder..

Ik ben onlangs op een informatieavond geweest en heb hier een heel positief gevoel van gekregen. Hoe mooi is het om een kind kind te kunnen laten zijn en jouw liefde, zorg en aandacht aan hem of haar over te brengen? Veel nagedacht, twijfels moet ik het wel of niet doen, en ja, dit ga ik doen!

Er gaat een hele procedure aan vooraf en ik zit nu in de wachtfase.. In afwachting op persoonlijke gesprekken waarin wordt bekeken of een pleegkind bij me past en of ik er geschikt voor ben. Allemaal erg spannend. Ik zal jullie via mijn blog op de hoogte houden van de ontwikkelingen..